एका आईची ऐकत होते कथा!
कथेतून मायाजाल उमजत गेला होता!
डोळ्यात आसवे आणून सांगू लागली ती बाई......
काय असेल बरं या आई या शब्दात जादू?
आई हा शब्दं ऐकण्यास कान होतात बेकाबू!
आई या शब्दातच खरे तर आहे प्राण,
या शब्दाविना शरीर कसे होते बेजान!
नको तिला पैसा-अडका,नको जमिन जुमला,,
बाळानो, आई या शब्दांनीच बांधला तिने बंगला!
आई शब्दा शिवाय झाली रे ती भिकारी,
पदर पसरून करीत आहे ती लाचारी!
आई शब्दाची कळली तिला महती,
हाक न मारुनी कठोर शिक्षा देता किती?
गुन्हेगारानाही माफी असते रे,
आई ला एकदम अशी फाशी देवू नका रे!
असेन मी जगातील सर्वात वाईट आई,
पण प्रेम माझे नक्कीच रे खोटे नाही ,बाळानो नक्कीच रे खोटे नाही!
मी भरवला तुम्हाला कावू-चीवूचा घास,
तुमच्या हास्यात माझ्या हास्याचा प्रवास!
गाईली मी तुम्हा अंगाई,तुमच्या निजेतच मला निज येई!
तुमच्या किल-बिलीने घर होतं गुंजत,
फुललेला संसार पाहण्यास मन होतं रमत!
कितीही मी बदलले,तरी नाही तुम्ही मला समजून घेतले,
अपमानानच्या ओझ्यात जिवन जगणे मुश्कील झाले!
कळले मला, प्रेम असें मागून नाही ना मिळत !
का माझे जिवन साऱ्यानसाठी बसले असें जाळत?
मला सुद्धा मुलां सारखी धरता आली असती वाट,
पैसे देवून दूर वाढवले असते नाही का आरामात!
पण अशी जिवनकल्पना शिवलीच नाही गं कधी मनात!
रडू लागली बाई बोलता बोलता हमसून हमसून
बाईंच्या कथे व व्यथेवर उत्तर दिले मी समजावून
माझ्या आता पर्यंतच्या जीवनाने शिकवले खूप,
कोणाचे वाईट केले नाही,याने झोप येते आपसूक!
माझ्या बाळांवर माझी आहे, अशी अखंड प्रीती,
स्वतः साठी जगण्याची नव्हती कसली अनुभूती!
माझ्या बाळांनीच गुरु होवून मज शिकवली जिवन-नीती!
आई या शब्दातील विशालता उमजून लाभली मनी तृप्ती !
समाधानाने येते शाश्वत प्रेमाची प्रचीती!
स्वशोधात आनंदाने गवसेल चैतन्याची ज्योती!
मंगला
